Vol unieke beelden, foto's en een wekelijkse video
Oorlog is een bijzondere situatie. Het leed dat mensen dan moeten doormaken is vaak ongekend. Dat besef je overigens pas vaak als je het zelf mee maakt. Nederland kent het geluk al sinds 1945 op eigen grond geen oorlogssituatie te hebben gehad. Gelukkig maar! Maar velen weten ook niet meer wat het is om je vrijheid te verliezen en nemen aan dat het iets vanzelfsprekends is.
Soms levert oorlog ook goede zaken op. De dwang om op je vijand vooruit te lopen, leveren uitvindingen op die, hoewel in eerste instantie gevaarlijk en bedreigend, later in het burgerleven ook goede toepassingen kent. Zo heeft de geneeskunde vooral na de 1e Wereldoorlog een enorme vlucht genomen.
Deze club is opgezet vanuit educatieve gronden en vooral om niet te vergeten. Om te blijven beseffen dat "je mening kunnen geven" niet altijd vanzelfsprekend is. Als mens moet je daar soms voor vechten, soms zelfs voor sterven.
Dagelijks zal een of meerdere foto's geplaatst gaan worden en in het weekend een nieuwe video. Door dit te doen hoop ik een beeld en gevoel te geven voor alles wat we kwijt waren, weer terug gekregen hebben, maar wat we gemakkelijk opnieuw weer kunnen verliezen!
- - - = = o 0 o = = - - -
De bekendste foto van Karl-Heinz Kracht zie je hier. Gezeten op zijn tank, fotografeert Kracht hoe hij op donderdag 21 september 1944 over de herwonnen Rijnbrug rijdt.
Links en rechts van de weg liggen de wrakstukken van de colonne van SS-Hauptsturmführer Viktor Gräbner die op maandag 18 september had geprobeerd om door de Britse linies heen te breken. Vrijwel de gehele colonne werd door de Britten vernietigd.
Opmerkelijk detail: op de brug lopen evacuées vanuit Arnhem Zuid naar het noorden.Arnhem Zuid werd door de Duitsers op donderdag 21 september geëvacueerd.
Favoriete Clubs
De Hr.Ms. C was een Nederlandse mijnenveger van de A-klasse. Het schip werd gebouwd door de Rijkswerf Willemsoord in Den Helder.
Tijdens het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog diende de C in Nederlands-Indië. Om te voorkomen dat het schip in vijandelijke handen zou vallen werd het op 6 maart 1942 door de eigen bemanning onklaar gemaakt en tot zinken gebracht in de haven van Soerabaja.
Na de verovering van Soerabaja werd de C door de Japanse strijdkrachten gelicht. De Japanse Keizerlijke Marine repareerde het schip en nam het op 8 april 1943 in dienst als hulponderzeebootjager Cha 116 De bewapening van het schip werd veranderd van 2 x 12 mm mitrailleurs naar 1 x 47 mm, 3 x 25 mm 1 x 13 mm mitrailleurs en 8 dieptebommen. Het schip werd in de nacht van 13 op 14 november 1944 in de baai van Manilla tot zinken gebracht door een Amerikaans vliegtuig van de op een vliegdekschip geplaatste Task Force 38.
Het oorlogsschip voer op 13 mei 1940 vanuit Den Helder de Waddenzee op om de kop van de dijk onder vuur te nemen. Zijn positie was precair, omdat er in de vaargeul ‘De Dove Balg’ weinig manoeuvreerruimte was en er elk moment Duitse jagers konden opduiken.
De Johan Maurits kon zijn positie niet al te lang handhaven, maar was toch in staat om het Duitse geschut met 91 schoten, afgevuurd vanaf een afstand van 18,5 kilometer, het zwijgen op te leggen. Dat gebeurde in de ochtend van 14 mei. Na deze actie zette het schip koers naar Den Helder om later die dag uit te wijken naar Engeland. Helaas werd de kanonneerboot voor de kust van Callantsoog tot zinken gebracht door Duitse bommenwerpers, waarbij zeventien bemanningsleden om het leven kwamen.
Diezelfde dag, 14 mei 1940, dreven de Duitse soldaten de bevolking van Cornwerd samen in de plaatselijke kerk. Waarschijnlijk was het de bedoeling om hen bij een volgende aanval als menselijk schild te gebruiken. Maar die volgende aanval bleef uit. Voor Nederland was de oorlog al verloren. Het Nederlandse leger capituleerde na het vernietigende bombardement van Rotterdam dat eveneens op 14 mei plaatsvond, in de vroege middag. Het nieuws over de capitulatie kwam hard aan bij de Nederlandse soldaten die stand hadden gehouden bij Kornwerderzand. Zij hadden zich opgemaakt voor een langdurig beleg en blaakten van vertrouwen. Maar hun meerdere, Kapitein Boers, commandant van Stelling Kornwerderzand, bevestigde de overgave door zich met een witte vlag richting Wons te begeven. Niet veel later trokken de Duitse troepen over de Afsluitdijk richting Noord-Holland.
Tijdens de mobilisatie van 28 augustus 1939 werd de Wonsstelling ingericht en werden de kazematten van Kornwerderzand bemand. Bij de kazematten stond nog een houten werkhotel dat was gebruikt voor de aanleg van de Afsluitdijk en het sluizencomplex. Dit werd in de meidagen van 1940 als extra voorzorgsmaatregel in brand gestoken. De woningen van het Waterstaatpersoneel werden opgeblazen om het Nederlandse leger vanuit de kazematten een zo vrij mogelijk schootsveld te bieden.
De manschappen van de Wonsstelling zagen tijdens de eerste oorlogsdagen al terugtrekkende Nederlandse eenheden passeren. Deze werden op de voet gevolgd door de voorhoede van de Duitse troepen. Op 11 Mei 1940 bereikte de eerste Duitse cavaleriedivisie, onder leiding van Generaal-Majoor Feldt, de kop van de Afsluitdijk. Daar moest eerst de Wonsstelling worden ingenomen, een zwakke, geïmproviseerde verdedigingslinie rond de toegang tot de Afsluitdijk. Er werden landerijen onder water gezet en er werd geschut ondergebracht in de haastig opgetrokken aarden kazematten, die deze naam nauwelijks verdienen. De stelling werd vrij snel uitgeschakeld. De meeste Nederlandse militairen wisten te ontsnappen naar Medemblik en Enkhuizen.
Om de kop van de Afsluitdijk nader te verkennen, trokken de Duisters verder, richting Kornwerderzand, waar ze al snel onder vuur werden genomen. Ze trokken zich terug. Lang zou dit niet duren, was de verwachting, want de Duitsers hadden zware artillerie die onmogelijk door het lichte geschut van Kornwerderzand kon worden uitgeschakeld. Om in de behoefte aan zwaarder geschut te voorzien, werd de ondersteuning van de kanonneerboot Hr. Ms. Johan Maurits van Nassau ingeroepen.
De stellingen bij Den Oever en Kornwerderzand werden tussen 1932 en 1936 aangelegd, direct na de realisatie van de Afsluitdijk. Dit gebeurde onder druk van de toenmalige legerleiding die met de voorgenomen aanleg van de dijk twee nieuwe problemen signaleerde. Allereerst vormde de dijk een nieuwe toegangsweg naar de Vesting Holland die aan de noordzijde samenviel met het noordfront van de Stelling Amsterdam. Ook kwam de weg naar marinehaven Den Helder open te liggen.
Maar wat de legerleiding nóg meer zorgen baarde, was het voornemen om in de Afsluitdijk twee spuisluiscomplexen aan te brengen, respectievelijk bij Den Oever en Kornwerderzand. Deze waren bedoeld om het waterpeil van het IJsselmeer te regelen en zouden bovendien van groot belang zijn voor de inundaties – het ter verdediging onder water zetten van de Nieuwe Hollandse Waterlinie en de Grebbelinie. Het kon echter catastrofale gevolgen hebben als de spuisluizen in vijandige handen zouden vallen.
Rond het sluizencomplex van Kornwerderzand werden zeventien zware kazematten aangelegd. De twee oostelijke linies konden de kop van de Afsluitdijk onder vuur nemen. De linie ten westen van de sluizen stond in de richting van Breezanddijk opgesteld. Aan de oostzijde werd de stelling afgesloten met een dubbele rijk stalen H-profielen, bedoeld als versperring voor pantservoertuigen. De zogenaamde 'Asperges'.
2020-05-05 Uitgelicht
Welkom bij Clubs!
Kijk gerust verder op deze club en doe mee.
Wat is dit?
Of maak zelf een Clubs account aan:
Statistieken
Laatste Forumreacties
Club-Updates
Hr.Ms. Christiaan Cornelis (CC), was een Nederlandse torpedoboot, gebouwd door de Rotterdamse scheepswerf Fijenoord. Tijdens de Duitse aanval op Nederland in 1940 was de inmiddels 35 jaar oude Christiaan Cornelis nog in dienst. Op 13 mei 1940 begeleidde de Christiaan Cornelis het transportschip De Twee Gezusters dat twaalf ton munitie vervoerde voor Nederlandse troepen. De Christiaan Cornelis werd door de eigen bemanning tot zinken gebracht in het Hollandsch Diep nadat het beschadigd raakte door geschut van Duitse parachutisten. Het transportschip wist wel de lading te lossen op de plaats van bestemming.
Soldaat Hovingh van 1R.I., die bij het Wassenaarse Slag krijgsgevangen was genomen:
Op een gegeven moment zag ik Duitse militairen voorbijkomen met een pantserafweergeschut trekker die was buitgemaakt op het 2e bataljon. Ze hadden er al de letters WH (Wehrmacht Heer) opgeschilderd. De achtergebleven Nederlandse militairen werden gevangengenomen en naar een huis, vermoedelijk de oude commandopost van het 1e Regiment Infanterie, aan het Wassenaarse Slag gevoerd. Door deze Duitse aanval stopte de opmars van het 9e Regiment op ongeveer 400 meter ten noorden van het Wassenaarse Slag. Van daar uit bestookten zij de goed gecamoufleerde Duitsers in de omgeving van hotel Duinoord. Met een stuk pantserafweergeschut namen de Nederlanders het hotel enkele malen met succes onder vuur.
De letters W.H. op een Trado die soldaat Hovingh had gezien.
De Hr.Ms. Colombia was het, door de Nederlandse marine op 8 november 1940 gevorderd, passagiersschip Colombia. Het schip was oorspronkelijk het vlaggenschip van de Koninklijke Nederlandse Stoomboot-Maatschappij. Bij de Nederlandse marine moest dit schip de rol van onderzeebootmoederschip gaan vervullen. Het ombouwen van de Colombia van passagiersschip tot onderzeebootmoederschip gebeurde in Dundee en duurde van 1 mei tot 18 september 1941.
Op 5 januari 1942 begon de Colombia aan haar overtocht naar Nederlands-Indië. Omdat tijdens haar overtocht Nederlands-Indië in Japanse handen viel, werd besloten de Colombia in Colombo te stationeren. De Nederlandse onderzeeboten K XIV, K XI en O 19 die naar Colombo waren gevlucht hadden onderhoud nodig dat uitgevoerd zou worden in Bombay. Ter ondersteuning van de Nederlandse onderzeeboten werd de Colombia ook overgeplaatst naar Bombay, maar lang zou de Colombia niet in Bombay blijven.
Omdat een groot deel van de Britse Eastern Fleet in het Keniaanse Kilindini lag, en er bij de Eastern Fleet een tekort was aan moederschepen werd de Colombia overgeplaatst naar Afrika. Het schip werd niet gestationeerd in Kilidini maar in het Zuid-Afrikaanse Oost-Londen. Hier ondersteunde het schip onderzeeboten die op weg waren naar Oost-Indië of naar Verenigd Koninkrijk/Verenigde Staten. Ook werden lokale oppervlakteschepen ondersteund.
Op 17 september 1942 kreeg de Colombia een verzoek van een van de officieren van de Orissa. Het verzoek was om de Orissa over te nemen en onder Nederlands bevel te plaatsen. Aan boord van de Orissa was een muiterij uitgebroken nadat het bericht was binnengekomen dat Gandhi door de Britten was gevangengenomen. Een landingsdivisie bestaand uit 18 man van de Colombia en 10 man van de Nigella wisten zonder veel tegenstand het schip te heroveren.
Op verzoek van Admiraal Helfrich zou de Colombia weer terugkeren naar Colombo, maar de overtocht moest ze eerst voor onderhoud naar Simonstad Zuid Afrika. Op 27 februari 1943 rond 11:45 werd de Colombia op weg van Oost-Londen naar Simonstad ter hoogte van Simonstad door de Duitse onderzeeboot U 516 onder commando van Gerhard Wiebe. getorpedeerd, waarbij acht opvarenden omkwamen. Bij het zinken moet één matroos bij naam worden genoemd, de Kaapverdiaanse matroos der 2e klasse Manuel Avelino, die bij de verlaatrol zijn plaats had ingenomen in reddingsboot no.2. Hij verliet deze echter op eigen initiatief op een kritiek moment om ervoor te zorgen dat deze behouden te water kwam, maar toen zijn sloepcommandant hem toeriep in de sloep te komen antwoordde hij: "Gaat U maar vast, ik kom er nog wel af". Hierna heeft hij nog geholpen bij het te water laten van drie andere reddingsboten, voordat hij bij het zinken van het schip uit het water kon worden gered. Manuel Avelino, Portugees staatsburger, heeft voor deze moedige daad het Kruis van Verdienste gekregen op 3 mei 1943.
De officiële lezing van de Koninklijke Marine is als volgt; OZD 17 27-02-1943 Hr.Ms. Colombia. Op weg naar Colombo werd het onderzeebootmoederschip Hr.Ms. Colombia op 27 februari 1943 door de Duitse onderzeeboot U 516 in de Indische Oceaan nabij East London, Zuid-Afrika, getorpedeerd. Het schip had slechts weinig waterdichte compartimenten en zonk snel. Acht bemanningsleden kwamen bij deze ramp om het leven. Ter herinnering aan de personeelsleden van de KNSM die tijdens de Tweede Wereldoorlog hun leven verloren, is op de eerste verdieping van het Scheepvaarthuis te Amsterdam een gedenkteken geplaatst. De naam van de aan boord van de Colombia geplaatste gemilitariseerde matroos A.G. Arents is daarop terug te vinden.
Op 11 mei 1940, toen Nederland één dag in oorlog was, kwamen de Duitse troepen in de buurt van de Afsluitdijk. De Wonsstelling stond nu alleen nog tussen hen en de Afsluitdijk. In de vroege ochtend van 12 mei vielen de Duitsers de Wonsstelling aan. De Nederlandse troepen wisten de eerste Duitsers te verjagen met mitrailleurvuur. Dit was voornamelijk bedoeld om de Duitsers te vertragen, zodat de Nederlandse troepen de kans kregen om zich over de Afsluitdijk terug te trekken. Ook de sluizen bij Makkum werden opengezet om het land onder water te zetten. Dit was echter niet erg succesvol vanwege de lage waterstand in het IJsselmeer door de verkeerde windrichting.
Er wordt nog wel eens beweerd dat de Friese verdedigers zich meteen uit de voeten maakten toen zij de vijand aan zagen komen. Niets is minder waar. Hoewel de aarden ‘kazematten’ vrij gemakkelijk werden uitgeschakeld en ze gedwongen werden zich terug te trekken of over te geven, stuitten de Duitsers ook zeker op felle tegenstand. De Nederlandse troepen gaven uiteindelijk pas uitgeput op toen de munitie van hun enige kanon op was.
Ten oosten van de Afsluitdijk in de provincie Friesland, nog voor de kazematten van Kornwerderzand, lag een verdedigingslinie: de Wonsstelling. Dit was een negen kilometer lange boogvormige verdedigingslijn die liep van Zurich in het noorden langs de Gooiumervaart en de Melkvaart via Gooium, Haaijum en Wons naar Makkum. De linie was verdeeld in drie vakken: vak Zurich, vak Wons en vak Makkum.
De Wonsstelling moest de toegang tot de Afsluitdijk en de Friese kust beschermen tegen de Duitsers. De stelling stond onder commando van Stelling Den Helder. De Wonsstelling werd bemand door ongeveer 1.400 man (inclusief de terugtrekkende troepen), voornamelijk Friezen.
De bouwwerken van de Wonsstelling waren van hout en aarde gemaakt en staken als molshopen uit de weilanden. Door stijgend grondwater konden er namelijk geen kuilen en loopgraven worden gegraven. De grote bulten vielen dus behoorlijk op. Oorspronkelijk waren er ook plannen geweest voor de bouw van stevigere versterkingen, maar deze plannen konden niet op tijd worden uitgevoerd. Hout en aarde was echter niet bestand tegen artillerievuur en luchtaanvallen. Niet zoals de betonnen kazematten van Kornwerderzand. De manschappen gaven de stelling daarom de bijnaam ‘Wee-ons’.
Nieuwste Leden
