Nederland in Oorlog ( in foto's )

Oorlog is een bijzondere situatie. Het leed dat mensen dan moeten doormaken is vaak ongekend. Dat besef je overigens pas vaak als je het zelf mee maakt. Nederland kent het geluk al sinds 1945 op eigen grond geen oorlogssituatie te hebben gehad. Gelukkig maar!  Maar velen weten ook niet meer wat het is om je vrijheid te verliezen en nemen aan dat het iets vanzelfsprekends is.

Soms levert oorlog ook goede zaken op. De dwang om op je vijand vooruit te lopen, leveren uitvindingen op die, hoewel in eerste instantie gevaarlijk en bedreigend, later in het burgerleven ook goede toepassingen kent. Zo heeft de geneeskunde vooral na de 1e Wereldoorlog een enorme vlucht genomen.

Deze club is opgezet vanuit educatieve gronden en vooral om niet te vergeten. Om te blijven beseffen dat "je mening kunnen geven" niet altijd vanzelfsprekend is. Als mens moet je daar soms voor vechten, soms zelfs voor sterven.

Dagelijks zal een of meerdere foto's geplaatst gaan worden en in het weekend een nieuwe video. Door dit te doen hoop ik een beeld en gevoel te geven voor alles wat we kwijt waren, weer terug gekregen hebben, maar wat we gemakkelijk opnieuw weer kunnen verliezen!

 - - - = = o 0 o = = - - -

'Een patrouille van Britsche 1st Suffolk Regiment. op 1 dec 44. ' op weg naar het Chateau de Geijsteren tussen brokstukken van omgevallen bomen.

Hr.Ms. Jan van Brakel was een Nederlandse mijnenlegger, gebouwd door de Koninklijke Maatschappij de Schelde uit Vlissingen. Naast mijnenlegger was de Jan van Brakel ook ingericht als vaartuig voor politietoezicht op de visserij. Het schip is vernoemd naar de 17de eeuwse vlootvoogd Jan van Brakel.

Op 12 mei legde het schip samen met de Willem van der Zaan en de Nautilus een mijnenverspering bij de Haaksgronden. Op 14 mei 1940 week het schip uit naar het Verenigd Koninkrijk. Tijdens de overtocht pikte de Jan van Brakel een deel van de bemanning op van de gezonken kanonneerboot Johan Maurits van Nassau. Op 15 mei passeerde de Jan van Brakel samen met de Amsterdam, Z 5, Z 8, G 13 G 15 Dover op weg naar Portsmouth. In de Britse wateren werd het in schip ingezet voor konvooidiensten. In eerste instantie lag de Jan van Brakel in Southend. Op 1 juni zou de Jan van Brakel samen met de Nautilus onder begeleiding van de Britse torpedobootjager Walpole als konvooi FN 187 naar Tyne varen. Omdat door de mist het konvooi vertraagd was werd de Walpole vervangen door de sloep Black Swan. Op 4 juni vertrok het konvooi FN 187 uiteindelijk om op 5 juni in Tyne te arriveren.

In april 1942 vertrok de Jan van Brakel naar Curaçao om daar konvooidiensten uit te voeren.In december 1943 arriveerde het schip in Miami waar het omgebouwd werd tot escortevaartuig. Tijdens het ombouwen bracht Koningin Wilhelmina op 24 februari 1944 een bezoek aan het schip. Eind 1944 keerde de Jan van Brakel terug naar het Verenigd Koninkrijk. In het Verenigd Koninkrijk was het schip als moederschip verbonden werd aan het 203e mijnenvegerflotielje.

De pontonbrug die de Amerikanen in 1 dag bouwden in Maastricht. 'Reeds op 15-10-44 kon de Zuiderpontonbrug in gebruik genomen worden.'

Op de foto nemen de Amerikanen de Zuiderpontonbrug in Maastricht in gebruik. Locatie: ten zuiden van het Stadspark. Oversteek naar het oosten, naar het fabrieksterrein van de Société Céramique (nu de wijk Céramique).

Hr.Ms. Jan van Amstel was een Nederlandse mijnenveger van de Jan van Amstelklasse, gebouwd door de Rotterdamse scheepswerf P. Smit. Het schip was vernoemd naar de Nederlandse commandeur Jan van Amstel. De schepen van de Jan van Amstelklasse konden ook ingericht worden als mijnenlegger.

Tijdens het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog was de Jan van Amstel gestationeerd in Nederlands-Indië en verbonden aan de 2de divisie mijnenvegers in Soerabaja.

Commandant van de Marine in Soerabaja, schout-bij-nacht P. Koenraad vaardigde op 17 februari 1942 de geheime order KPX uit. Deze order was bedoeld voor de mijnenvegers van de 2e divisie mijnenvegers in Nederlands-Indië waar naast de Jan van Amstel de Pieter de Bitter, Eland Dubois en Abraham Crijnssen deel van uitmaakte. De order was ook van toepassing op de mijnenleggers Krakatau en Gouden Leeuw. Bij het krijgen van het sein KPX moesten deze schepen in veiligheid worden gesteld door uit te wijken naar een andere haven.

In de avond van 6 maart 1942 verliet de Jan van Amstel onder commando van luitenant ter zee II de Greeuw samen met het zusterschip de Eland Dubois de haven van Soerabaja om de oversteek naar Australië te wagen. In tegenstelling tot de Abraham Crijnssen waren de Jan van Amstel en de Eland Dubois niet gecamoufleerd. Op 7 maart 1942 gingen de schepen voor anker bij het eiland Gili Radja om de voorraad aan te vullen. Gedurende deze dag werden de schepen gespot door een Japans verkenningsvliegtuig. De Commandanten van beide schepen besloten de Eland Dubois te vernietigen, omdat een van de ketels niet functioneerde en omdat door desertie in Soerabaja er onvoldoende manschappen waren om beide schepen te bemannen.

Nadat de Eland Dubois was vernietigd vervolgde de Jan van Amstel de overtocht naar Australië. In de avond van 8 maart 1942 werd het schip gespot door een Japanse torpedobootjager die het vuur opende en de Jan van Amstel tot zinken bracht. Door deze aanval kwamen 23 manschappen om het leven. Een deel van de overlevenden dobberde 43 uur rond voordat ze gered werden door een andere Japanse torpedobootjager en naar Makassar werden gebracht. Een ander deel van de overlevenden spoelde enkele dagen later aan op Bali en werden daar gevangengenomen.

Driejarig bestaan van het kindertehuis van de NSB op landgoed 'De Oosterhelling' in Ellecom in de buurt van Arnhem. Het tehuis viel onder de stichting Fonds Voor Gezins- en Jeugdzorg. Deze stichting bezat nog twee kindertehuizen en twee huizen voor vrouwen. Op 'De Oosterhelling' konden 40 jongens en 40 meisjes gedurende vijf weken verblijven.

Foto door Otto, J.C.M. 1913 Zijn vader had een fotowinkel,” Het Fotohuis”, in Amersfoort. In 1935 werden vader en zoon lid van de NSB en gaan voor deze beweging fotograferen. In de krant Het Vaderland wordt de zoon in 1937 de “hoffotograaf” van Mussert genoemd, zijn foto’s verschenen in Volk en Vaderland. Eind 1940 werd hij lid van de WA. In 1942 overleed zijn vader en gaat hij werken bij de Fotodienst der N.S.B. Zijn foto’s verschijnen in De Stormmeeuw, de Zwarte Soldaat en in Fotonieuws. In september 1944 sluit hij zich aan bij de Nederlandse Landwacht. Na de bevrijding werd Otto drie jaar geïnterneerd en in 1949 krijgt hij een beroepsverbod van 7 jaar.