Oosterbeek;: Gevangen genomen Britse airbornetroepen worden weggevoerd
Geplaatst op zaterdag 10 april 2021 @ 13:22 , 208 keer bekeken
Vroeg in de ochtend van dinsdag 26 september kreeg generaal Bittrich, die de aanvallen in Oosterbeek leidde, een telefoontje van veldmaarschalk Walter Model.
“Bittrich, wanneer zal alles hier eindelijk voorbij zijn?”, wilde hij weten.
De Duitse generaal antwoordde dat hij de dag ervoor alles had gedaan wat hij kon om een doorbraak in de Britse perimeter te forceren.
“We hebben gevochten als nooit tevoren. We hebben alles tegen de Britten ingezet wat we hadden.”
Bittrich en Model waren er nog niet van op de hoogte dat de Britse Airborne Divisie zich die nacht had teruggetrokken. Maar tijdens het telefoontje kwam er een motorordonnans binnen bij Bittrich die hem daarvan op de hoogte bracht.
“Nou, goddank”, riep Model uit.
In de restanten van de Britse perimeter rustte in de ochtend van dinsdag 26 september een onwezenlijke rust.
“Toen we wakker werden, was het heel stil”, schreef een inwoner van Oosterbeek. “Een stilte die we negen dagen lang niet meegemaakt hadden. Er werd geen schot gelost.”
Voorzichtig en op hun hoede trokken Duitse soldaten die ochtend de verlaten Britse perimeter in. Bij de Oude Kerk in Oosterbeek troffen de Duitsers nog honderden Britse airborne-soldaten aan. De evacuatie van de Britten was na zonsopgang stopgezet omdat er in het daglicht bij de evacuatie over de Rijn teveel slachtoffers vielen.
Een aantal Britten had na het stopzetten van de evacuatie geprobeerd om zwemmend de overkant te bereiken. Een aantal uitgeputte soldaten was daarbij meegevoerd door de stroom. Andere soldaten werden slachtoffer van Duitse beschietingen. Slechts weinig Britten bereikten de overkant. Daarom hadden de meeste Britten, zo’n 300 in totaal, zich erbij neergelegd dat ze krijgsgevangen werden genomen.
Door de Duitsers werden de Britten in een colonne afgevoerd naar Arnhem. De soldaten maakten onderweg het V-teken naar filmcamera’s van de Duitse propaganda-afdeling. Ondertussen zongen ze liederen.
Britse gewonden in het Elisabeth Gasthuis hoorden op een gegeven moment gezang van marcherende soldaten, dat steeds sterker werd.
Generaal Urquhart: “Nederlandse burgers die door het gezang uit hun huizen waren gelokt, staarden er verbaasd naar en de Duitsers voelden een diep ontzag.”
De tocht van de Britten kreeg op die manier meer het karakter van een overwinningsmars dan van een aftocht naar een krijgsgevangenkamp.
Welkom bij Clubs!
Kijk gerust verder op deze club en doe mee.
Of maak zelf een Clubs account aan:
